علائم و نشانه های شایع ترین اختلالات رفتاری در کودکان

طبیعی است که کودکان در حین رشد، مراحل سرکشی را پشت سر بگذارند. بخشی از به دست آوردن تسلط و ابراز استقلال آنها شامل به چالش کشیدن قوانین و مرزها است. از سوی دیگر، اختلالات رفتاری چیزی بیش از کج خلقی گاه به گاه یا رفتار نافرمانی است. کودک مبتلا به اختلال رفتاری قابل تشخیص، مشکلات رفتاری را تجربه می کند که به اندازه کافی شدید است که در عملکرد مدرسه یا روابط با دوستان و خانواده تداخل ایجاد کند. اختلالات رفتاری می تواند در طول زمان بدون درمان بدتر شود، بنابراین مهم است که در صورت مشکوک بودن به اختلال رفتاری، کودک را توسط یک متخصص بهداشت روان واجد شرایط ارزیابی کنید.

اختلال رفتاری چیست؟

وقتی رفتارهای مخرب کودک شش ماه یا بیشتر طول می کشد و مدرسه، خانه و زندگی اجتماعی او را تحت تاثیر قرار می دهد، ممکن است بخواهید به دنبال تشخیص باشید.

علائمی که ممکن است نشان دهنده اختلال رفتاری باشد عبارتند از:

• بی توجهی
• بیش فعالی
• تکانشگری
• سرپیچی
• استفاده مواد مخدر
• بزهکاری

تشخیص شامل ارزیابی برای ارزیابی علائم، سابقه پزشکی و سابقه کودک شما است.یک پزشک اطلاعاتی را هم از شما و هم از فرزندتان جمع آوری می کند. آنها همچنین ممکن است از شما بخواهند که با معلمان و سایر مراقبان فرزندتان صحبت کنند   تا کامل ترین تصویر را از نحوه رفتار کودک شما در شرایط مختلف دریافت کنند.

اختلال کمبود توجه بیش فعالی

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری است. اگرچه ADHD اغلب به عنوان یک اختلال دوران کودکی در نظر گرفته می شود، اما این چیزی نیست که فرد از آن بیشتر رشد کند. ADHD یک اختلال عصبی رشدی است که 11 درصد از بچه های مدرسه ای را تحت تاثیر قرار می دهد. برای 75٪ از افراد مبتلا به ADHD، علائم تا بزرگسالی ادامه می یابد.علائم می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.

تشخیص و درمان

ODD اغلب با سایر اختلالات رفتاری همراه است. بدون مداخله، ODD ممکن است به اختلال سلوک تبدیل شود، بنابراین تشخیص و درمان به موقع مهم است. برای تشخیص ODD یک پزشک یک ارزیابی جامع را تکمیل می کند، که در طی آن به دنبال اختلالات همزیستی نیز می گردد. والدین و مراقبان نقش اساسی در درمان دارند. یادگیری نحوه تربیت فرزند مبتلا به ODD نیازمند آموزش است. علاوه بر این، خانواده و درمان فردی اغلب اجزای درمان هستند. همچنین ممکن است از داروها برای کنترل علائم استفاده شود.

اختلال رفتاری

اختلال سلوک شامل الگوی مکرر نقض حقوق دیگران یا نقض مداوم قوانین اجتماعی متناسب با سن است. کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب به عنوان “بد” یا بزهکار در نظر گرفته می شوند، اما در واقع، آنها با یک بیماری روانی زندگی می کنند.برخی چیزها ممکن است کودک را در معرض افزایش خطر ابتلا به اختلال سلوک قرار دهد. کودک آزاری یا بی توجهی ، شکست در مدرسه، و تجربیات آسیب زای زندگی، همه عواملی هستند که ممکن است در ایجاد اختلال سلوک نقش داشته باشند.

علائم

اختلال سلوک به عنوان بی توجهی به قوانین و رفتار به شیوه های غیرقابل قبول اجتماعی ظاهر می شود. کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب نسبت به دیگران احساس همدلی و احترام ندارند.علائم اختلال سلوک عبارتند از:

• پرخاشگری فیزیکی نسبت به افراد یا حیوانات
• تخریب اموال و خرابکاری
• فریبکاری و دروغگویی
• دزدی
• نقض جدی قوانین (مانند فرار ، ترک مدرسه، نقض مقررات منع رفت و آمد)

کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب از مدرسه محروم می شوند. آنها ممکن است نیاز به مداخله پلیس داشته باشند و گاهی اوقات از مواد مخدر یا الکل سوء استفاده می کنند.

تشخیص و درمان

نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک ممکن است به مداخلات فشرده نیاز داشته باشند، مانند حمایت در خانه یا حتی قرار دادن در منزل. کودک مبتلا به اختلال سلوک به بزرگسالان بی اعتماد است که درمان را پیچیده می کند. رفتار درمانی، روان درمانی، حمایت های تحصیلی و دارو درمانی همه ابزارهایی هستند که برای درمان اختلال سلوک استفاده می شوند. مداخله و درمان اولیه بهترین نتایج را به همراه دارد.

اختلال انفجاری متناوب

اختلال انفجاری متناوب (IED) یک بیماری روانی تحت مطالعه و درمان نشده در جوانان است. با اعمال خشونت آمیز و تخریب مکرر که نامتناسب با شرایط است مشخص می شود. این تنها اختلال بالینی است که با پرخاشگری تکانشی مشخص  می شود.

علائم

IED دقیقاً شبیه یک عصبانیت است. کودکانی که IED دارند ممکن است چیزهایی را پرتاب کنند، وارد دعوا شوند و رفتارهای توهین آمیز از خود نشان دهند.علائم IED عبارتند از:

• خشم
• تحریک پذیری
• افکار مسابقه ای
• انرژی بالا
• تپش قلب، سفتی در قفسه سینه
• کج خلقی
• دعوا و داد و فریاد
• دعواهای فیزیکی
• تهدید به خشونت
• حمله به افراد یا حیوانات
• آسیب رساندن به اموال

تشخیص و درمان

یک پزشک IED را از طریق ارزیابی دقیق تاریخچه پزشکی، سابقه روانپزشکی کودک و با وجود علائم پایدار که معیارهای خاصی را برآورده می کند، تشخیص می دهد.برای تشخیص IED، فرد باید دو بار در هفته به مدت سه ماه پرخاشگری کلامی یا فیزیکی از خود نشان دهد، یا سه قسمت تخریب اموال را در طول 12 ماه از خود نشان دهد، یا سه اپیزود حمله را نشان دهد که منجر به آسیب جسمی در 12 ماه گذشته شده است. ماه ها. درمان IED معمولاً شامل ترکیبی از دارو درمانی و درمان شناختی رفتاری (CBT) است. تکنیک های مقابله مانند آرامش، یادگیری نحوه ترک موقعیت های استرس زا و اجتناب از مواد مخدر و الکل نیز می تواند کمک کننده باشد.

علل

علت دقیق اختلالات رفتاری ناشناخته است، اما تئوری هایی در مورد چگونگی ایجاد آنها وجود دارد. این امکان وجود دارد که عوامل یادگیری، رشد، محیطی و ژنتیکی نقش داشته باشند کودکانی که سابقه خانوادگی اختلالات مصرف مواد، اختلالات شخصیتی و اختلالات خلقی دارند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات رفتاری هستند.

رفتار

هر چه زودتر بتوانید درمان اختلال رفتاری را شروع کنید، بهتر است. اگر علائمی از اختلالات رفتاری در کودک خود مشاهده کردید، مناسب است که فوراً به دنبال ارزیابی باشید.درمان ها بسته به تشخیص کودک شما و شدت اختلال متفاوت است. با پزشک یا متخصص بالینی فرزندتان همکاری کنید تا برنامه ای تهیه کنید که همه بتوانند به آن پایبند باشند.

روان درمانی

روان درمانی اغلب جزء ضروری برای درمان اختلالات رفتاری است. روان درمانی فضایی را برای پردازش افکار و احساسات ارائه می دهد. همچنین می‌تواند مهارت‌های اجتماعی، مهارت‌های رفتاری و راه‌هایی برای مدیریت مناسب خشم را آموزش دهد. CBT می تواند به ویژه برای کمک به فرد مفید باشد که چگونه رفتار خود را اصلاح کند. خانواده درمانی می تواند فضایی را برای حل تعارضات بین فردی و همچنین یادگیری راه های جدید برقراری ارتباط به شیوه ای سالم فراهم کند.

 دارو

دارو یک ابزار درمانی مفید برای بسیاری از اختلالات رفتاری است. دارو درمانی اغلب با روان درمانی همراه است.

داروهای رایج عبارتند از:

• محرک هایی مانند آدرال (دکستروآمفتامین) و ریتالین (متیل فنیدات)
• داروهای غیر محرک مانند Strattera (اتوموکستین) و Intuniv (گوانفاسین)
• داروهای ضد افسردگی مانند پروزاک (فلوکستین)، ولبوترین (بوپروپیون) و زولافت (سرترالین)
• داروهای ضد تشنج مانند کلونوپین (کلونازپام)
• آرام بخش هایی مانند والیوم (دیازپام)، زاناکس (آلپرازولام) و آتیوان (لورازپام)

آموزش والدین

آموزش والدین کلید موفقیت درمان است. هنگامی که کودکی دارای اختلال رفتاری است، یادگیری نحوه برقراری ارتباط موثر، اجتناب از محرک ها و مدیریت طغیان های کودک می تواند به حفظ یک محیط آرام و پایدار کمک کند.

سخنی از شیرین:

اگر مشکوک هستید که فرزندتان ممکن است اختلال رفتاری داشته باشد، ممکن است احساس مسئولیت کنید. این احساسات قابل درک است. علائم اختلالات رفتاری می تواند کل خانواده را تحت تاثیر قرار دهد. اگر فرزند شما اختلال رفتاری دارد، به یاد داشته باشید که این تقصیر شما نیست. درمان می تواند علائم کودک شما را تسکین دهد. هر چه زودتر کودک شما تشخیص و برنامه درمانی دریافت کند، کودک شما سریعتر می تواند تسکین پیدا کند و دوباره احساس موفقیت کند. شما می توانید با متعهد شدن به آموزش والدین، خانواده درمانی و کمک به آنها برای رسیدن به قرار ملاقات، به فرزند خود نشان دهید که برای حمایت از او حضور دارید.

نوشته شده توسط: امی مورین